Alweer drie weken in Nepal

Toen was ik toch alweer bijna drie weken in Nepal.. Mijn goede voornemen om alles op de eerste dag van mijn aankomst te regelen is compleet mislukt. Mijn tas is nog steeds een chaos en ik moet nog allerlei dingetjes kopen. Maarja, er is hier ook veel te veel te doen.

Nepal is een heel bijzonder land en totaal niet wat ik me erbij had voorgesteld. Alles hier in Kathmandu is klein, op elkaar gepropt maar vooral ook levendig. De mensen beoefenen hun godsdienst op straat en allemaal zo op hun eigen manier dat niemand echt precies weet wat nou de regeltjes zijn. Het hindoeïsme en het boeddhisme zijn zo met elkaar versmolten dat het lastig te zeggen is wat nu precies bij welke godsdienst hoort. Het restultaat is een gezellige boel van honderden kleine stupas, tempels en gebedsplekken waar mensen af en aan lopen met bloemen, fruit en rijst om die te offeren aan de goden. Daarbij klinkt dat ook het vrolijke geklingel van allemaal belletjes die mensen gebruiken om hun wensen aan de goden over te brengen. Hier is Kathmandu is ontzettend veel te zien en wij hebben het gelukt gehad dat we precies tijdens het grootste festival van Nepal aanwezig waren, maar daar kom ik later nog even op terug.

Mijn vliegreis ging soepeltjes en de dag na aankomst in Nepal zijn we al onderweg voor onze trekking in de bergen. Samen met onze gids Kamal hebben we 7 dagen rondgelopen in Annapurna gebied, wat is dat gaaf. En vermoeiend! Voeten vol met blaren omdat Iana natuurlijk haar bergschoenen van te voren niet goed had ingelopen waardoor ik genoodzaakt was om de laatste dag op de slippers van Kamal rond te waggelen op 4000m in de Himalayas.
Het mooiste van de trekking was wel het veranderen van het landschap. Hoe hoger je komt, hoe leger alles wordt. Dan voor je het weet kijk je om je heen en zie je alleen nog maar rotsen en stenen met op de achtergrond de besneeuwde toppen van de Himalayas, dat zijn nog eens bergen!

Eenmaal terug in Kathmandu hebben we Joan ontmoet. Zij zal een aantal dagen met ons meereizen. Het plan was om naar borderlands te gaan, een resort waarvandaar je allemaal spannende activiteiten kan ondernemen. Toch wilde we nog eventjes wat van dasain meepakken. Dasain dus het grootste festival van Nepal, te vergelijken met onze kerstmis. De twee voornaamste bezigheden van het festival zijn geiten onthoofden en dansen. We besluiten om 's ochtends vroeg om 6 uur nog even naar een tempelcomplex te gaan voordat de auto ons komt ophalen voor borderlands. Daar hebben we de onthoofding mogen meemaken van 4 geiten en 2 buffalo kalfjes, wat een hele bezienswaardigheid was. De beesten worden eerst gezegend met water en met kleurtjes onder begeleiding van een trommel. Daarna worden ze onthoofd met één haal van een scherp mes. Het hoofd wordt geofferd aan de goden en het lichaam wordt meegenomen om te worden opgegeten.

Na dit prachtige ritueel zijn we naar borderlands gegaan voor twee dagen van stromende regen maar heel veel gezellligheid en toch heel wat activiteit. Dag 1 zijn we gaan raften en dag 2 ben ik gaan Canyoningen. Canyoningen houdt in dat je door een kloof met de rivier naar beneden gaat, inclusief abseilen van een 35 meter hoge waterval die er door alle regen uitzag als een moordmachine. Bont en blauw en vol bloedzuigers maar het was het waard. Hoewel die hele bloedzuigers me de stuipen op het lijf hebben gejaagd, tot het grote plezier van onze gidsen.

Weer terug in Kathmandu moesten we afscheid nemen van Joan die helaas voor haar werk alweer weg moest. Gisteren was het volle maan en zijn we mee gegaan met evening city tour die door ons hostel werd georganiseerd. We zijn naar een tempelcomplex gegaan wat aan een grote rivier ligt. Daar was eerst een prachtig soort gebed vanwege de volle maan. Monniken die een soort vuurdans uitvoeren onder luid geklap, gezang en vrolijkheid van alle mensen er omheen. Ik heb mij laten vertellen dat het als een bedankje aan de goden is maar hoogst waarschijnlijk is het doel van de ceremonie voor iedereen anders. Daarna hebben we gekeken naar het crematieritueel van de Nepalezen.
Zodra deze overlijden worden ze naar de rivier gebracht waar ze door de mensen die aanwezig waren bij het overlijden worden gewassen, ingepakt in doeken en versierd met bloemen. Het lichaam wordt dan aan de oever van de rivier in brand gestoken en de as wordt na afloop in de rivier gegooid. Dit hele ritueel gaat eigenlijk zonder enig vertoon van verdriet, dit komt later pas als de echte begrafenisceremonies worden gegeven. Deze zijn niet in het openbaar maar met vrienden en familie.

Heel veel gezien dus en er is nog veel meer te vertellen maar dat zal ik jullie besparen voor zo een eerste verslag. Over een paar dagen gaat Thea alweer naar huis en ben ik echt helemaal alleen. We gaan zien hoe dat gaat uitpakken!

Liefs aan iedereen thuis!